Amber mishandelde haar man
‘Ik zie mezelf als dader, maar wel als één die er alles aan doet om beter te worden.’
Een moeder is zorgzaam en zachtaardig, lief. Ze slaat niet. Zelfs haar schreeuwen klinkt gedempt. Toch?
Bij de woorden huiselijk geweld poppen er waarschijnlijk boze mannen in je brein op, opvangcentra waar vrouwen naar toe vluchten om aan de tirannie van hun mannelijke partner te ontsnappen. Toch blijkt uit onderzoek dat vrouwen - ja, óók moeders - net zo vaak gewelddadig zijn naar hun huisgenoten (partner, kinderen, overige familieleden) als mannen. Waarom is het zo moeilijk voor ons om vrouwen als dader van geweld te zien? En waarom worden mannen (zie ook de prachtige documentaire Vrouw slaat man) bijna nooit serieus genomen als slachtoffer van huiselijk geweld door de vrouw?
Ik vroeg het me eerlijk gezegd nooit af, tot ik een berichtje kreeg van Amber*. Ze wilde het bericht eigenlijk niet sturen, maar ze moest wel, vond ze. Omdat er nog te vaak gedacht wordt dat vrouwen geen geweldpleger kunnen zijn en er daardoor te weinig aan de bel getrokken wordt, terwijl goede hulp nou juist het verschil kan maken. Maar vooral omdat ze wil laten zien dat het ook anders kan, dat je beter kunt worden. ‘Er wordt altijd gezegd dat je de geweldpleger meteen moet dumpen, maar ik wil laten zien dat ik meer ben dan een stel maaiende vuisten, dat het goed kan komen.’
*Amber is een gefingeerde naam.