Duizend doden gestorven
Over de angst om te verliezen en waarom ik klaar ben om opnieuw te sterven.
Ze had het nog zo gezegd hoor, de kraamverzorgster. Jantien heette ze, ze was vlak na mijn bevalling bijna out gegaan omdat ze net begonnen was aan een nieuw dieet en een rigoureus sportregime (ik had haar met mijn benen wijd en onze kersverse dochter op mijn borst gewezen op de speciaal voor de bevalling in huis gehaalde druivensuiker, waarna vrijwel direct de placenta uit me was geglibberd) maar dat was na vier dagen vergeven en vergeten. Inmiddels was ik van mening dat het misschien beter was als ze permanent bij ons in zou trekken. Nu ik er zo over nadenk lijkt me dat nog steeds een uitstekend idee.
Hoe dan ook, ze had het dus al gezegd, dat ik mezelf weer eens schromelijk overschatte. Dat ik niets te bewijzen had, de deur niet uit hoefde, nog lang niet, echt niet, dat ik voor één keer in mijn leven mijn ‘neem maar een paracetamolletje en kijk hoe het gaat’-opvoeding los kon laten om te genieten van een bed dat elke dag verschoond werd, sterker nog, dat ik jaren later nog steeds regelmatig zou terugverlangen naar die week en dat bed. Of nou ja, misschien was het meer iets als: ‘Ik weet dat de zon schijnt, maar het is echt heel koud buiten en je bent vier dagen geleden bevallen, je kunt ook nog een dagje wachten.’
Ik ging toch. Ik stak ons roze garnaaltje in een heleboel laagjes kleding (tussendoor moest ik even gaan zitten), deed er toen weer wat uit, verwisselde een veel te groot buitenpak met beertjes voor een veel te groot winterjasje, liet mijn geliefde haar zuchtend en vloekend in de draagzak hijsen (veel gedoe als je baby nog precies een naaktslak is die je zo maar uit elkaar kunt laten spatten door er iets te hard op te drukken) en deed vervolgens de voordeur open om de warme lentezon (het was vijf maart, zo warm was het niet) te verwelkomen. Een ijskoude wind sloeg me in m’n gezicht. Toen ik omkeek zag ik Jantien haar hoofd schudden.
De brievenbus van de buren, het piketpaaltje dat mijn terugkeer zou aanduiden, was precies zesendertig stappen lopen. Schuifelen, in mijn geval. Tegen de wind in. Ik telde ze zorgvuldig, wist na vijf stappen al dat het overmoedig was geweest, na tien stappen dat Jantien inderdaad gelijk had gehad, maar ja, ik was nu al onderweg. En toen, na twaalf stappen, gebeurde het. Het was de eerste keer van velen. De aftrap van wat in de jaren die volgden een heuse verzameling zou worden. De vloek van het moederschap – althans, ik heb een vader er nog nooit over gehoord. Ik zag het, levensecht, voor mijn neus, gebeuren.
Mijn baby gleed uit de draagzak, zo hop, de straat op. Haar kale babyhoofdje spleet open op de tegels. Ze stierf ter plekke.