I’ve tried everything but therapy

Ik liet me hypnotiseren en dit is wat het me bracht

Ik heb niet zoveel op met spiritualiteit. Die anti-spirituele houding van me is er met de paplepel ingegoten. Mijn vader was (en is) overtuigd atheïst. Bovennatuurlijke of anderzijds ‘zweverige’ zaken werden in ons huishouden dan ook vierkant uitgescheten. Zo deed mijn moeder nog wel eens een poging om een homeopathisch sausje over ons gezin uit te smeren (niet letterlijk, overigens) maar moest dat meestal bekopen met honend gelach tijdens het avondeten. Wat niet wetenschappelijk bewezen was, was per definitie niet waar en met esoterie, klankschalen en wierookstokjes veegde mijn vader spreekwoordelijk zijn reet af.

Toen ik uit huis ging heb ik geprobeerd mijn anti-spirituele opvoeding een beetje los te laten. Ik heb het licht in mij het licht in mijn buurvrouw laten groeten tijdens intensieve yogalessen, spendeerde een groot deel van mijn brakke studentenleven met het doorgronden van Astro TV en begon zelfs eens opgetogen aan een reeks meditatiesessies van Deepak Chopra himself. Het mocht niet baten. Toen ik tijdens een aan me opgedrongen cursus mindfulness de oude krent die in de palm van mijn hand rustte omschreef als ‘een oude krent’ (en dat niet helemaal de bedoeling bleek) drong tot me door dat ik misschien toch een teveel uit de klei getrokken agnost ben.

Prima, zul je misschien denken. Dan toch lekker niet meid. Het probleem is alleen dat ik wel, zoals een beetje millennial betaamt, soms nogal worstel met het leven. Niks ernstigs, ofzo. Gewoon een gezellige cocktail aan fobietjes, een slecht slapend kind, onrealistische verwachtingen over het leven in het algemeen en mijn rol daarin in het bijzonder en een soort voortdurende existentiële crisis die me bij tijd en wijle lamlegt, weet je wel. Your average millennial problems. Daar kon ik tot voor kort prima mee leven, ik nam gewoon een biertje extra op vrijdagavond, maar afgelopen jaar begon het geheel aan hobbels in de weg me toch dwars te zitten. En nu iets minder stoer: ik voelde me vaker wel dan niet ontevreden, moedeloos en onrustig.

Ik snapte ook wel dat de oplossing waarschijnlijk niet zat in nóg harder werken in de hoop dat mijn to-do list eindelijk eens blijvend zou slinken, of in van huis en haard wegvluchten in de hoop dat het antwoord verscholen lag in de zandkastelen die ik met man en kind op een Portugees strand bouwde, maar ik probeerde het toch. Toen een vriendin eind vorig jaar aan me vroeg welk cijfer ik 2024 gaf, antwoordde ik zonder aarzelen ‘een magere zeven’. Historisch laag voor mijn doen en veroorzaakt door, lees ik ook terug in mijn verklaring aan haar, ‘bovengemiddeld vaak sikkeneurig zijn’ en ‘te weinig gratitude practicen’ (mijn gebrek aan dankbaarheid zo vertalen keur ik alleen goed omdat het een WhatsApp-gesprek was, dan weet je dat). Ik wil het anders, zeg ik haar, ben geïnspireerd door hoe zij háár levensworstelingen bij de lurven grijpt (met therapie), ga nu echt stoppen met chagrijnen en wat dóen aan m’n problemen, beloof ik.

Maar, ja. Hoe dan?

Goed, terug naar mijn anti-spirituele houding. Een half jaar voor ik mijn toenmalige staat van zijn een magere zeven gaf, werd ik benaderd door Annet Gebbe. Annet Gebbe is hypnotherapeut en voor iedereen die zich een beetje in de momfluencer-hoek begeeft vast geen onbekende naam. Hypnotherapeut van de stars, zeg maar. Ze had online gezien dat ik niet zo lekker in de wedstrijd zat (wat klopte) en vroeg of ik interesse had in een hypnotherapiesessie. Ze kon me een mooie korting aanbieden als ik daarover wilde delen op Instagram. Een mooi aanbod, maar als uit de klei getrokken anti-spiriwiri wilde ik éérst even checken of dat al dat ge-hypnotherapie wel hout sneed. Ik zocht het op, vond bewijs dat hypnotherapie voor bepaalde doeleinden en symptomen waardevol kan zijn, zag niet direct de link met mijn weltschmerz en liet het liggen. Een soort van bang, een soort van arrogant (ik los het zelf wel op, dit is SPIRITUÉÉL), geef het een naam. Kon ik het geld niet beter stoppen in (zucht) betere selfcare? We komen beiden niet terug op haar aanbod.

Fast forward naar november. Annet klopt weer aan. Haar boodschap is onomwonden. ‘Kunnen we alsjeblieft één hypnotherapiesessie proberen samen? Gewoon om te zien wat er gebeurt? Ik kan die slaapangst van je niet aanzien! Wie weet?’ Ik moet er hardop om lachen, zeg ‘oké!’ en een paar weken later schuif ik enthousiast maar sceptisch achter mijn laptop om kennis te maken. Ik vind het spannend. Niet omdat ik bang ben dat ik als een gehypnotiseerde kip zal eindigen, maar misschien wel vooral omdat het straks nog helpt ook. Gaat mijn anti-alles-wat-ik-niet-begrijp-werkt-niet houding. Moet ik mezelf de rest van mijn leven pijnigen met het idee dat ik me een jaar lang kut heb gevoeld omdat ik te koppig was om iets nieuws te proberen.

Voor ik verklap hoe ik, drie maanden en drie sessies in de wedstrijd zit, nog even een klein beetje uitleg over hypnotherapie. Bij hypnotherapie wordt hypnose therapeutisch ingezet. Je therapeut praat je in een soort trance (zonder dat je de controle verliest) en brengt je brein in een super ontspannen staat waardoor je meer open staat voor suggesties. We associëren hypnose vaak met magie of gegoochel, met mannen die mensen in een theater als een kip laten tokken bijvoorbeeld, maar dat is niet (alleen) wat het is. Hypnose is (bewezen, jawel) echt en kan gebruikt worden om automatische reacties die je hebt op bepaalde dingen te doorbreken. In dit filmpje wordt het goed uitgelegd, vind ik. Het is een manier om dichter bij je onderbewuste gevoelens en overtuigingen te komen en kan je nieuwe inzichten geven, die je zelf kunt toepassen. De mate waarin het werkt hangt vooral af van je hypnotiseerbaarheid, leer ik ook. Annet vertelt mij na sessie één al dat mijn creatieve brein een feest is om mee te werken, wat ik interpreteer als: goed hypnotiseerbaar.

Voor hypnotherapie, na hypnotherapie!11 (geintje)

En dan nu, de conclusie. Zit hier nu een ander mens? Nou, ja. Hier zit een ander mens. Ik zou willen dat ik je kon uitleggen wat er precies veranderd is na drie sessies met Annet, maar dat kan ik niet. Dat vind ik, dat hoef ik vast niet meer uit te leggen, ontzettend irritant. Ik zou heel graag grip krijgen op waarom ik me in godsnaam zoveel lichter voel na drie sessies, maar dat kan ik niet. Ik kan je ook niet precies vertellen wat we nou gedaan hebben, want het meeste voelt als een verre droom en dat wat ik me wel kan herinneren is zo persoonlijk dat ik helemaal geen zin heb om dat hier te delen. Maar het werkte, jezus, het werkte echt.

Was het een beetje spiritueel? Ja, ook. Er worden dingen gezegd als ‘laat los wat je niet meer dient, vindt nieuwe manieren om dezelfde behoefte te vervullen’ en daar zou ik in het normale leven helemaal simpel van worden. Maar lekker belangrijk, ik voel me herboren. Natuurlijk zijn niet al mijn problemen als sneeuw voor de zon verdwenen. Mijn kind slaapt nog niet door, ik ben nog steeds wel eens sikkeneurig en ik ben niet op magische wijze van mijn emetofobie genezen. Maar er is zoveel meer rust, zoveel meer.. tsja, verbinding? Met mezelf, met de mensen om me heen, met die spiri-wiri bitch die het diep van binnen ook gewoon lekker vindt om ook eens irrationeel een oplossing gepresenteerd te krijgen. Hypnotherapie, shit, had ik dus inderdaad veel eerder moeten proberen.