Leonie probeert weer zwanger te worden en haar 57.000 volgers leven mee

‘Ik wil graag laten zien dat een fertiliteitstraject niet per se zwaar of beladen hoeft te zijn.’

Ze deed uitvoerig verslag van het driejarige ICSI-traject op Instagram en ‘floept er nog wel eens wat uit’. Voelt ze niks van, want wat Leonie ter Veld betreft is er maar weinig onbespreekbaar. En zodoende worden ook dit keer Leonie’s 57.000 volgers real time op de hoogte gehouden van haar tweede terugplaatsing. Hoe spannend, kwetsbaar of juist bevrijdend is dat? Hoe is het om voor een tweede keer in zo'n traject te duiken (en dat te delen)? En blijft er nog iets over van de romantiek van een zwangerschap als de hele handel planmatig moet gebeuren (spoiler: nope)? Ik mocht het allemaal aan Leonie vragen.

Met een beetje hulp
‘Je zou me doortastend kunnen noemen, maar drie maanden na ons besluit dat we voor een kind wilden gaan, zat ik al bij de dokter. Mijn menstruatie was extreem onregelmatig en ik had soms wel vier keer per maand een positieve ovulatietest. Er viel geen pijl op mijn cyclus te trekken en hoewel ik me niet per se zorgen maakte, vond ik dat wel vreemd. De dokter nam mijn verhaal gelukkig meteen serieus en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ik een echo kreeg. De gynaecoloog zag het meteen: een duidelijk gevalletje PCOS. Bij PCOS groeien er meer eiblaasjes dan normaal in je eierstokken, maar ontwikkelen ze zich niet tot een volwaardig ei en blijft een eisprong uit. De boodschap was dan ook: zwanger worden kan, maar jullie gaan daar wel wat hulp bij nodig hebben.

Geen eitjes, geen zaad
Dat was eerst wel even slikken. Ik ging naar het ziekenhuis met het idee dat mijn vermoeden dat er niets aan de hand was bevestigd zou worden en ging naar huis met de boodschap dat natuurlijk zwanger worden misschien wel niet zou lukken. Een dikke streep door mijn beeld van een “romantische” totstandkoming van een zwangerschap. Zodoende rolden we eigenlijk ook meteen een fertiliteitstraject in. Dat was geen bewuste keuze, het gebeurde gewoon. Voor we goed en wel doorhadden wat er aan de hand was, was er al een vervolgafspraak voor Jan gemaakt. Dat is standaard protocol: ook de man moet even door de mallemolen. Jan leverde wat sperma in en de uitslag was vrij shocking: er werden precies nul levende zaadcellen gevonden. Jan bleek geen zaadleiders te hebben en dus kon zijn sperma, dat wel werd aangemaakt, de uitgang niet vinden. Dubbel pech, zeg maar.

Zwanger worden als project
Ik ben over het hele traject meteen heel open geweest op Instagram. Delen zit in m’n DNA, ik zou het heel gek gevonden hebben om zoiets groots in mijn leven voor me te houden. Uiteindelijk zijn we bijna vier jaar, met een ingelaste pauze van een jaar omdat we een klushuis kochten, bezig geweest voordat Morris in 2023 werd geboren. Dat we dat traject maar gewoon zijn ingerold past eigenlijk perfect bij ons. We zijn geen mensen die eeuwen doen over het nemen van een beslissing en we zijn allebei best impulsief. We hebben dus maar gewoon meteen doorgepakt. Zwanger worden zagen we als een project en zo bleek het ook echt te voelen: alles gebeurde planmatig, de romantiek was echt ver te zoeken. We wisten dat ons kind niet in de slaapkamer verwekt zou worden en hoewel we echt wel even moesten wennen aan dat idee, ervoeren we dat ook weer niet als héél moeilijk, of zwaar.

In hetzelfde schuitje
Achteraf gezien was ons fertiliteitstraject echt een blessing in disguise. Dat klinkt gek, maar in 2019 heb ik echt wel eens stiekem gedacht ‘het mag van mij ook nog wel even duren’. Ik weet niet of ik er toen al echt klaar voor was. Nu duurde het een paar jaar voor ik zwanger was, met als bijkomstig voordeel dat Jan en ik écht in hetzelfde schuitje zaten. We begrepen elkaar, omdat we allebei niet helemaal “naar behoren functioneren”, volledig en daardoor werd het traject echt van ons samen. Je hoort vaak dat vooral de vrouw bezig is met zwanger worden en dat lijkt me best eenzaam. Jan en ik waren allebei even invested, dat voelde goed. Jans kinderwens was sowieso groter dan de mijne, hij stak bij mij zelfs pas de kop op toen ik hem leerde kennen, dus het was extra verbindend om dit echt samen te doen.

Ronde twee
En nu gaan we dus voor ronde twee. Het is minder gedoe dan de eerste keer, want er liggen nog zes embryo’s in de vriezer klaar om teruggeplaatst te worden. De kans dat het lukt is groot, maar we staan er überhaupt relaxed in. We hebben geen gedoodverfde wens voor een tweede. Het zou fantastisch zijn als het lukt, maar een gezin van drie blijven is ook gewoon een optie. Of we na zes pogingen opnieuw een punctie zouden laten uitvoeren is ook echt iets waar we nog geen beslissing over hebben genomen. Stapje voor stapje, eerst maar eens kijken of dit lukt. Want hoewel ik het ICSI-traject niet als zwaar heb ervaren, was het wel heel tijdsintensief. Doordat we allebei zzp’er zijn was het praktisch gezien goed te doen voor ons, maar jezus, het is wel een rollercoaster. Door de hormonen die je inspuit voel je je het ene moment fantastisch en het andere moment een gedrocht. Ik weet nog dat ik op het strand zat, m’n lievelingsplek op aarde, en alleen maar dacht: ‘Gatver, dat zand overal en wat een lawaai hier, kan iemand die fucking kinderen even hun klep laten houden?’. Toen wist ik dat die hormonen echt geen kattenpis zijn.

Zondagskinderen
Afgelopen juni hebben we weer aangeklopt bij het ziekenhuis en inmiddels staat een terugplaatsing dus voor de deur. En daar zijn m’n volgers ook van op de hoogte. De vorige keer deelden we heel veel, maar was niet alles real time. De zwangerschap zelf hielden we toen ook nog even voor ons, zodat we eerst onze familie en vrienden rustig op de hoogte konden brengen, dat verrassingseffect een beetje konden bewaren, zeg maar. Dit keer gaan we ook daarin denk ik een stapje verder. Ik vind dat niet ingewikkeld, integendeel. Jan en ik zijn allebei ontzettende zondagskinderen, alles gaat bij ons altijd voor de wind. In geen honderd jaar had ik kunnen bedenken dat wij uiteindelijk in zo’n traject zouden belanden. En juist daarom vind ik dit delen zo belangrijk, omdat ik wil laten zien dat dit iedereen kan overkomen. Ik krijg gelukkig vaak terug dat mijn openheid mensen helpt. Daar doe ik het voor. Ik vind het echt heel erg dat er nog zo’n taboe rust op het praten over onvruchtbaarheid, dat mensen zich ervoor schamen. Soms ben ik de enige die van mensen hun vruchtbaarheidsproblemen af weet en dan ben ik zó blij dat ze in ieder een mens hebben om hun verhaal aan kwijt te kunnen. Het internet is een gekke plek, maar ik heb geloof ik alle leuke mensen verzameld. En ik ben er best trots op dat Jan en ik samen de boel een beetje verder open breken zo.’