‘Mama, waarom schreeuw je zo, mijn oren doen er zeer van!’
Waarom we af moeten van de ‘loedermoeder’
Ben ik een goede moeder? Die vraag heb ik mezelf de afgelopen jaren vaak gesteld. Nog voor ik zwanger werd, of zeker was van mijn kinderwens, deed ik verwoede pogingen het beeld dat ik van mezelf had als mens te verenigen met dat van mezelf als moeder überhaupt - laat staan een goede. Was ik hier wel voor in de wieg gelegd? Ik zocht naarstig naar voorbeelden van moeders waarmee ik me kon vereenzelvigen. Vrouwen die vurig, ongeduldig en onrustig, soms ook vooral even géén moeder waren, maar toch ook een vrolijk en gelukkig kind aan hun rokken hadden hangen, ontspannen door het leven laveerden, zélf nog blij waren. Vrouwen die een goede moeder waren geworden, zonder wezenlijk te veranderen. Ik vond ze zelden.
Wat maakt een goede moeder? Is ze geduldig, lief, dienstbaar? Zit ze klaar met thee en koekjes? Maakt ze fouten, zegt ze sorry, hoeveel ballen houdt ze in de lucht? Schreeuwt ze wel eens heel erg hard? Wie is ze? Wat mag ze nog zijn? In een tijd waarin we gelukkig veel krappe keurslijven van ons af hebben weten te schudden (een moeder mag werken, hoera), blijkt het beeld dat we hebben van goed moederschap nog steeds te bestaan uit een ingewikkeld web van traditionele normen en geïnternaliseerde opvattingen. De koekjes, dat lieve, het niet schreeuwen.
Toch lijk ik geen vrouwen in mijn omgeving te hebben die niet af en toe worstelen met het moederschap, of nog steeds verwoede pogingen doen hun droombeeld van De Moeder te versmelten met een weerbarstige realiteit. Werkstress, een kind dat weigert te eten, te slapen of te doen wat je zegt, een onopgeruimd huis en toch altijd maar lief blijven lachen voor de bühne, zucht, dat lukt niet. We noemen onszelf ‘loedermoeders’ als de traktaties van onze kinderen geen zelfgeknutselde, verantwoorde meesterwerken zijn of als we een tablet in de strijd gooien op dagen dat we er gewoon even geen fuck zin in hebben, maar lijken het echte gedoe lekker achter gesloten deuren te houden. Zijn we wel eerlijk genoeg naar onszelf en naar elkaar? Of houden we angstvallig een mythische moeder in stand?
Laat ik maar meteen even aftrappen dan: ik krijste vannacht zo hard tegen mijn kind, dat mijn man moest ingrijpen.