Mijn beste vriendin (37) heeft geen kinderwens (meer)

‘Als ik per ongeluk zwanger was geraakt, dan was het ook goed geweest.’

Ik leerde mijn beste vriendin Rianne kennen toen ik vier jaar was. Ze had hoogblond piekhaar en een grote, roze lapjesrok aan waarin ze een rondje mocht draaien in de kring van onze kleuterklas. Ik was op slag verliefd. In de afgelopen drie decennia was ze er op belangrijke en onbenullige momenten en struikelden we samen zo’n beetje door het leven heen.

Toen ik ongepland zwanger raakte, wist zij dat nog vóór mijn moeder dat wist. Toen ik het vertelde zei ze: ‘Jezus Floor, wat fantastisch’ en dronk twee shotjes kruidenbitter. Ik zei: ‘Daar gaat ons plan om samen zwanger te zijn.’ Ze glimlachte alleen. Nu ben ik moeder, en zij niet. Dat verschil brengt geen afstand, maar verdieping. Zij als suikertante, ik als moeder: we zien elkaar in nieuwe gedaanten.

Soms zijn er gesprekken die je al jaren voert — in stukjes, tussen de soep en de wijn, tijdens een wandeling (ik praat aan één stuk door, zij wijst steeds alle vogels aan). Dit gesprek is zo’n stukje. Een gesprek over iets waar we allebei op onze eigen manier intens over hebben nagedacht: kinderen. Moederschap, of het niet-moederschap.

Ik had dit gesprek op deze manier met niemand anders kunnen voeren. Niet in de laatste plaats omdat we elkaar alles kunnen vragen. En omdat zij, zoals altijd, de dingen weet te zeggen die ik zelf pas voel als zij ze hardop uitspreekt. Ook nog nooit zo hard gelachen tijdens een interview, trouwens.