Pierre kreeg een vierde kind met een tweede vrouw

‘Ik vraag me regelmatig af waar ik in godsnaam aan begonnen ben.’

Pierre (50) werd jong vader van drie kinderen en dacht dat zijn gezinsleven daarmee voltooid was. Toch kreeg hij jaren later, met zijn tweede vrouw Gilda (44), een vierde kind. Een liefdesbaby, een tweede leg. Nu, vijf jaar na de geboorte, durft hij hardop uit te spreken: ‘Als ik had geweten wat ik nu weet, was ik er niet aan begonnen.’

Vijf jaar later kijkt Pierre met gemengde gevoelens terug op zijn beslissing. Wat betekent een tweede leg voor je als ouder, partner en mens? In dit tweeluik praat ik met zowel Pierre als Gilda over hun ervaringen met het ouderschap – nu de roze wolk is opgetrokken.

Je was al vader van drie kinderen, het hoofdstuk ‘gezin’ leek afgesloten. Wat maakte dat je tóch opnieuw aan het vaderschap begon?
‘Dat vraag ik mezelf ook weleens af, eerlijk gezegd. Mijn eerste kind kreeg ik toen ik halverwege de twintig was, en ik vond het fantastisch. Mijn dochter was perfect. Daarna volgden twee zoons, en ik had oprecht het gevoel dat mijn leven compleet was. Maar toen ontmoette ik Gilda tijdens een cursus in de Verenigde Staten. We voelden meteen iets groots, iets onvermijdelijks. Ik was op slag verliefd. Terug in Nederland probeerde ik mijn huwelijk te redden en Gilda uit mijn hoofd te zetten, maar dat bleek beide tevergeefs.

Na twee jaar ben ik in het diepe gesprongen. Ik beëindigde mijn huwelijk, verkocht mijn bedrijf, zorgde voor een fiftyfifty-zorgverdeling voor onze drie kinderen en – jawel – legde opnieuw contact met Gilda. Na eerst een “lul, ik had je net uit mijn hoofd gezet”, ben ik naar New York gevlogen om te zien of die magie die we de eerste keer ervaarden er nog steeds was. Nou, die was er. We begonnen een langeafstandsrelatie, die uitgroeide tot iets stevigs.

Tijdens een van onze vakanties samen vertelde Gilda me dat ze graag een kind van zichzelf wilde. Voor mij was dat een gepasseerd station, ik was klaar – gesteriliseerd bovendien. We zijn om die reden kort uit elkaar gegaan, maar al snel liet Gilda me weten haar wens opzij te willen zetten voor onze liefde. Maar dan is er, ruim zeven jaar later, een avond waarop we samen XTC gebruiken. De liefde was intens en ineens voelde ik dat een kind van ons samen de ultieme bekroning van die liefde zou zijn. Ook toen de drugs uitgewerkt waren, bleef dat gevoel hangen. We besloten ervoor te gaan.

Ik liet mijn sterilisatie ongedaan maken, maar een baby bleef uit. We zijn een ICSI-traject gestart en uiteindelijk werd in 2020 onze liefdesbaby Luca geboren. Een geweldige zoon, van wie we zielsveel houden. Maar het is óók zwaar. Veel zwaarder dan ik me had voorgesteld.’

Terugkijkend op jullie besluit om een kind te krijgen, hoe voel je je daar nu over?
‘Ik sta nog steeds achter dat besluit, maar als je me vraagt of ik het opnieuw zou doen met de kennis van nu, dan voel ik toch vooral twijfel. Ik weet natuurlijk niet hoe mijn leven eruit had gezien als we het niet hadden gedaan, maar wat ik wél weet, is dat ik enorm veel vrijheid heb opgegeven. Vrijheid die ik nog niet zo lang daarvoor had. En dat valt me best zwaar.

Met mijn eerste drie kinderen was het anders. Ze voelden meer als a part of life, de keuze om ze te krijgen was minder bewust. Ze groeiden bovendien samen op, vermaakten elkaar. Ik kon als vader ook eens achteroverleunen. Nu is er continu iemand die aandacht nodig heeft. En het is niet alleen een tijdsinvestering, maar vaak ook een logistieke nachtmerrie. Even spontaan de kroeg in of uitslapen in het weekend? Vergeet het maar. Gila, die ook nog twee avonden werkt, en ik moeten elke uitstap nauwkeurig plannen, oppas regelen, rekening houden met de behoeften van ons erg temperamentvolle kind. Ik mis die flexibiliteit enorm.’

Pierre en Dante

Had je tijdens de zwangerschap of na de geboorte van Luca momenten waarop je twijfelde aan jullie beslissing?
‘Tijdens de zwangerschap niet, maar na zijn geboorte kwam de realiteit hard binnen. Gilda had het zwaar met constant zorgen en een gebrek aan tijd voor zichzelf. En toen kwam ook nog de pandemie. Luca werd geboren in maart 2020, net voor de eerste lockdown. We hadden nauwelijks kraambezoek, haar ouders konden niet reizen en ik zat midden in een werkcrisis. Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg Luca meerdere keren koortsstuipen, wat leidde tot zes keer een ambulance aan de deur. Die periode was slopend. Ik raakte overwerkt en viel uit.

Uiteindelijk namen we een sabbatical van anderhalf jaar en vertrokken we naar Italië, waar Gilda vandaan komt. Dat gaf ons de broodnodige rust, ook omdat Luca daar al vanaf drie jaar alle ochtenden naar school kon. Maar ook daar worstelde ik soms met gedachten als: “Had ik dit maar nooit gedaan.” Ik hou intens veel van Luca en we hebben veel plezier samen, maar als ik eerlijk ben, is mijn kwaliteit van leven er met een vierde kind niet op vooruitgegaan. Ik vind het zwaar om continu ‘aan’ te moeten staan.’

Hoe heeft de komst van Luca je relatie met Gilda beïnvloed?
‘We hebben minder tijd voor elkaar, dat is duidelijk. Daarom hebben we bewust date nights ingevoerd, waarin we zonder telefoons echt met elkaar praten. We moeten daar keihard aan vasthouden, want anders sneeuwen ze onder. We zijn allebei impulsief en snel afgeleid door werk en andere verplichtingen. Maar we hebben een rotsvast vertrouwen in onze relatie. Soms zegt een van ons: “Ik ben even niet helemaal hier, geef me een week of twee, dan ben ik er weer.” En dan weten we: het komt goed.’

Jouw oudere kinderen waren al redelijk zelfstandig toen Luca werd geboren. Hoe reageerden zij op een babybroertje?
‘Ze waren blij, maar zaten in een totaal andere fase. Ze waren 18, 16 en 14 toen Luca geboren werd. Ze waren al zelfstandig, leefden hun eigen leven. Het verschil in dynamiek is enorm. Mijn oudste drie corrigeerden elkaar en voedden elkaar als het ware een beetje op. Luca moet het in zijn eentje doen en heeft daardoor veel meer aandacht nodig.’

Voel je een verschil in hoe je het vaderschap beleeft nu, vergeleken met toen je jonger was?
‘Zeker. Bij mijn eerste kinderen was ik onbezorgder. Ik deed maar wat en leerde gaandeweg. Nu ben ik me overal veel bewuster van. Dat heeft voordelen, maar het maakt het ook zwaarder. Ieder kind is natuurlijk anders, maar je neemt ook bepaalde dingen mee.

Ik merkte ook dat Gilda best op mij leunde wat betreft de opvoeding. Ik had wat meer zelfvertrouwen dan zij. En dan is er ook nog een groot cultuurverschil. Gilda is deels Italiaans; daar wordt van moeders verwacht dat ze áltijd voor hun kind klaarstaan, dat ze een hele specifieke rol vervullen. In Nederland geven we kinderen veel meer vrijheid. Ik merk dat ik me minder snel druk maak dan Gilda – die culturele achtergrond zit diep bij haar.’

Hoe heeft het ouderschap op latere leeftijd je kijk op gezin en opvoeding veranderd?
‘In de besluitvorming voor een vierde kind speelde mijn leeftijd wel een rol – ik was immers 46 – maar daarna eigenlijk niet meer. Ja, als Luca 21 is, ga ik zo’n beetje met pensioen. Maar als ik dan kijk naar mijn eigen ouders en zie hoe fit en vitaal ze nog zijn, dan maak ik me niet zoveel zorgen. Gilda en ik worden ook niet van die typische bejaarden, gok ik – als ik ons vergelijk met onze toch wel brave vriendengroep, dan worden wij niet van die typetjes “geranium”.

Het grootste verschil zit ’m toch in die bewustwording. Met Luca ben ik veel bewuster bezig met opvoeding dan destijds. Toch blijf ik erbij: als ik had geweten wat ik nu weet, dan was ik er niet aan begonnen. Dat betekent niet dat ik niet intens veel van hem hou, maar het betekent wel dat ik mijn leven nu anders ervaar dan ik had gehoopt. En daar worstel ik soms mee.’