Vader worden, moeder zijn en andere onmogelijke opdrachten

Een briefwisseling over ouderschap, identiteit en de kunst om jezelf niet kwijt te raken

Op oudejaarsavond, om 22:15 om precies te zijn — belangrijk om mijn mate van dronkenschap in te schatten — stuurde ik Fouad (je kent hem misschien als ewajatoch) vanaf de wc een reactie op één van zijn goede voornemens: meer schrijven. Samen een (“megalomaan”, schreef ik) schrijfproject opstarten in 2025, dat leek me nou een uitstekend idee.

In een park in Marokko las ik dit ontroerende stuk over zijn dochter. Het zat hem niet alleen in wat hij zei, maar vooral in wat hij openliet. Wat gebeurt er met je als je ouder wordt? Met je tijd, je relatie, je ambities, je zelfbeeld? Ik herkende het zoeken naar woorden voor de rafelranden. Daar moesten we het echt eens over hebben, berichtte ik hem.

Dus nu schrijven we elkaar brieven. Over ouder worden en wat dat met je doet als mens, maker, partner en — zucht — rusteloze dertiger. Een vast vruchteloze poging om in woorden te vatten wat er allemaal verschuift als er een kind tussen jou en de wereld in komt te liggen. Maar dan hebben we het maar geprobeerd.

De eerste twee brieven lees je hieronder.
De rest — ach, wie weet waar we uitkomen.